Doneer aan Turkije
Wij doen alles wat wij kunnen om de slachtoffers van de verschrikkelijke aardbeving in Turkije te helpen. Er is een grote behoefte aan sanitaire voorzieningen en onderdak. Onze collega Rüstü heeft ter plekke geholpen. Zijn verhalen zijn aangrijpend en hebben ons overtuigd om deze actie te starten.
Helpt u ook mee en vult u onze donatie aan? Samen met Rüstü zorgen we dat het volledige bedrag terecht komt bij lokale initiatieven die hulp bieden in het rampgebied.
Het persoonlijke verhaal van Rüstü
Rüstü vertelt wat hij ter plekke heeft meegemaakt:
“Op maandag 6 februari ben ik, zoals velen, wakker geworden met het verschrikkelijke nieuws uit Turkije. Een ramp van zo’n grote omvang en met zoveel slachtoffers en schade, daar had ik nog nooit eerder van gehoord. Ik kon mijn ogen niet geloven en wist zeker dat ik persoonlijk wilde helpen om mensen uit het puin te halen.
Bij Delta Team werk ik als veiligheidskundige, maar van oorsprong ben ik ex-militair en heb ik een search and rescue opleiding gevolgd. Via mijn netwerk heb ik, samen met een oud-collega, direct contact gezocht met een reddingsbrigade. De commandant van de reddingsbrigade was erg enthousiast, maar ook duidelijk: “Mannen, de schade is van ongekende grootte hier, jullie inzet is op eigen verantwoordelijkheid en op eigen middelen. Vervoer is er niet en de wegen zijn afgesloten, wanneer jullie jezelf kunnen redden, zijn jullie welkom. Succes”. Geen woord meer of minder en hij hing op.
De reis
Samen met mijn maatje hebben wij onze rugzakken ingepakt en we zijn direct zijn vanaf Düsseldorf airport naar Kayseri gevlogen. Vanuit daar namen we de bus naar Adana. Daar zagen we voor het eerst de grote hoeveelheid beschadigde en ingestorte gebouwen en de talloze hulpdiensten. De omvang begon toen pas echt tot ons door te dringen.
Inmiddels was het 00:00 en vonden we lastminute een propvolle bus om mee naar Iskenderun te gaan. Daar aangekomen leek het net een oorlogsgebied: het busstation bestond niet meer, wegen waren afgesloten door ingestorte gebouwen en overal zaten mensen die een vuurtje hadden gestookt om op te warmen (inmiddels was het -5 graden). We hadden nog 66 km te gaan, het laatste en moeilijkste stuk. Er reed niets dus we hebben drie keer moeten meeliften met anderen om een bergachtig gebied van 50km af te leggen.
We reden dwarsdoor dorpen en kleine steden. Overal lagen mensen onder het puin in de hoop om gered te worden. Het leek net een spookstad, geen mens te bekennen, alleen maar mensen onder het puin.
Het laatste stukje liepen we met onze bepakking naar het kamp van de reddingsbrigade. Daar werden wij warm onthaald door de commandant. Hij adviseerde ons om even wat te eten en te gaan slapen. Maar, ondanks de lange reis, wilden wij dit niet en gaven aan direct inzetbaar te zijn.
Het reddingswerk
In de binnenstad van Antakya kon ik mijn ogen niet geloven: er stond geen gebouw meer overeind, alles was ingestort. In één klap waren mensen hun leven, geliefden, huis en bezittingen verloren. Helemaal niks meer. Overlevenden wachtten hopeloos naast het puin op hulp. Overal lagen lijken, van jong tot oud.
We gingen in twee groepen van start om mensen te redden en ook om als tolk contact te leggen met de inwoners en slachtoffers. Er waren veel meer slachtoffers dan hulpverleners aanwezig, waardoor de hulpdiensten prioriteiten moesten stellen. Als team hebben wij geprobeerd om mensenlevens te redden en gelukkig hebben we dat ook gedaan. Maar wij wilden iedereen helpen en dat kon helaas niet. Ik heb persoonlijk overlevenden moeten mededelen dat hun geliefden waren overleden. De emoties liepen erg hoog op, ook die van mij…
Onderdak is nu het belangrijkste
Inmiddels ben ik terug in Nederland. We zijn twee weken verder en de aardbevingen gaan door. Internationale hulpdiensten zijn gedeeltelijk teruggetrokken en mensen moeten in de kou zien te overleven. De belangrijkste behoeften voor de overlevenden zijn momenteel onderdak in de vorm van een containerhuis of een tent en sanitaire voorzieningen. Daarom probeer ik hulp in te zamelen.”
